Habil Tangören – Fotoğrafçılığın gurusu merhum Orta Güler, “Yaşam size verilmiş boş bir sinemadır. Her karesini kusursuz bir biçimde doldurmaya çalışın” der. Fotoğraf sanatkarı da yaşama herkesin baktığı yerden değil, farklı yerlerden bakarak ortaya farklı eserler ortaya koyma uğraşı içindedir. İşte bu haftaki sayfa konuklarım da hayata ‘başka’ bakan iki fotoğraf sanatçısı…
Fotoğrafa birinci adım
İstanbul’da yaşayan Özden Özpehlivan, 29 yıl memleketler arası bir firmanın Türkiye’deki fabrikasında makine mühendisi olarak çalışmış. Gerisini kendisinden dinleyelim: “Emeklili-ğimde bir hobimin olması için çalıştığım fabrikada kurulan fotoğraf kulübüne üye olarak fotoğraf macerama adım attım. 2005 yılı sonlarında birinci fotoğraf makinemi, Canon EOS 350D’yi aldım. Böylelikle fotoğraf serüvenime başladım. Fotoğraf kulübü olarak 2006 yılında Pendik Belediyesi stant salonunda
birinci fotoğraf standımızı açtık.
Daha sonraki yıllarda bir yandan kendimizi yetiştirdik, bir yandan da hepimizde artık bir tutku haline gelen fotoğraf çekimlerine devam ettik. Emekli olunca yerleştiğim Büyükçekmece’oe Büyükçekmece Fotoğraf Derneği’ne katıldım. Derneğimizin verdiği fotoğraf çekme eğitimleri sonunda Ulusal Eğitim Bakanlığı onaylı diplomamı aldım. İlerleyen vakitlerde Nikon D7100 fotoğraf makinesi aldım ve ekipmanlarımı çoğaltarak geliştirdim.
Bir yandan da fotoğraf yapma tutkumu sürdürdüm. 2013 yılında Büyükçekmece Belediyesi’nce hazırlanan “Benim Rengim Büyükçekmece” isimli projede birinci yağlıboya fotoğrafımı sergiledim. Bu projede dünyanın en uzun açık alan fotoğraf standını düzenledik ve 488.83 metrekare ile İngiltere’nin elinden birinciliği alarak Guinness World Records kitabına girdik”
‘Bir de başrolde oynadım’
“Yine 2013 yılında fotoğraf derneğimizde amatör olarak “Albatros” isimli kısa film çektik, ben de filmde başrol oynadım. Büyükçekmece Fotoğraf Derneği ve Büyükçekmece Belediyesi’nin ortak çalışmasıyla hazırlanan çeşitli projelere katıldım. Bu projelerden 2019 yılında biten “Büyükçekmece’nin Büyükleri” ve 2022 yılında tamamlanan sokak müzisyenlerinin fotoğraflarını çekerek belediyenin stant salonlarında sergiledik.
Bu vakit aralığında Türkiye’nin çeşitli kentlerine düzenlenen fotoğraf seyahatlerine katıldım. Bu ortada photoshop bilgilerimi de geliştirdim, teknolojinin yeniliklerini takip ettim. Fotoğraf derneğindeki arkadaşlarımla bir küme kurdum. Grubumuzla çeşitli vakitlerde İstanbul’un çeşitli bölgelerinde çekim yapıyoruz. Ayrıyeten konutumda kurduğum atölyemde, bir yandan da hobi olarak ahşap işleri ile uğraşıyorum.”
Karayel, daha çok stok fotoğrafçılığı yapıyor
Adapazarı’nda yaşayan fotoğraf sanatkarı Abdullah Karayel de, fotoğraf serüvenine 1982 yılında Sakarya gazetesinde başlamış… Fotoğraf ve karikatürler de yapan Karayel, şunları anlattı: “Okul yıllarında öğretmenim resme yatkınlığım olduğunu söylerdi. Bazen sıra arkadaşlarımın fotoğraflarını çizmeye yardımcı olurdum bu nedenle fırça yediğim vakitler da olmuştur. Okul yıllarından sonra çeşitli gazetelerde sayfa düzenlemesinde çalıştım, birebir vakitte bu gazetelerde karikatürler de çizdim. 80li yıllarda bilgisayarlı çizim teknikleri şimdi çok yeniydi ve günümüzdeki kadar gelişmiş değildi, ayrıyeten el yeteneği daha pahalıydı.
Zamanla bu durum bilakis dönünce fotoğrafçılığa ve bunun yanında bisiklet sporuna yöneldim. Hayatın akışı içinde rastgele bir hobi edinmenin çok pahalı olduğu inancındayım. Yeni ilgi alanları keşfetmeyi, fotoğraf çekmeyi, bisiklete binmeyi seviyorum.
Fotoğrafa gelince makro ve mikro çekimler en sevdiğim bahisler. Sabit mevzularda “focus stacking” yani sıralı çekim tekniği üzerinde çalışmaktayım. Bu çekim tekniği daha çok net alan derinliği (diyaframı çokta kısmaya gerek olmadan) daha fazla sığ alan derinliği sağlamaktadır. Genel manada stok fotoğrafçılığı yapıyorum ve fotoğraflarımı muhakkak bir kaç sitede paylaşıyorum.
Fotoğraf çekmenin yanı sıra bisiklet sporu beni fizikî ve zihinsel açıdan hayli rahatlatıyor. Bisiklet ile ilgili küçük anılarım var olağan ki. Bu, bisiklete binen herkesin başına gelmiştir, düşme kalkma üzere. Ben de vakit zaman uçtum, düştüm, takla attım. Ama hayatımda unutamadığım an, 150 kilometrelik bir yolun son 50 kilometresinde bedenim adeta bitmişti. Keskin bir virajı alamadım ve ısırgan otlarının ortasına düştüm.
Bir an kollarım ve bacaklarım anlatılamaz biçimde yandı kavruldu, sonra da bütün bedenimi kaplayan hoş bir güç hissettim.”
Karayel, çektiği fotoğrafları toplumsal medyada paylaşarak takipçilerinin beğenisine sunuyor.
